Ondertussen heb ik drie dagen pijn en neem ik sinds vanmorgen pijnstillers. Veel meer dan wachten tot het overgaat kan ik niet doen. De reden: onbekend. Maar zoals alles: ook dit gaat over.

Maar het zette me wel aan het denken. Hoe bepaalt men of iemand een hoge of lage pijngrens heeft? Pijn is toch erg persoonlijk? Hoeveel iets pijn doet is zo moeilijk te vergelijken. Een gebroken arm kan bij de ene objectief meer pijn doen dan bij de andere. Dat wil dus niet noodzakelijkerwijs zeggen dat die eerste een lagere pijngrens heeft dan die tweede.

Daarnaast is de ene pijn de andere niet. Ik herinner mij bijvoorbeeld nog goed dat ik, toen mijn zoon in de laatste kleuterklas zat, op een avond aan het koken was. Mijn zoon viel uit de zetel, kroop recht en hervatte zijn bezigheid: TV-kijken. Tien minuutjes later riep ik: ‘etenstijd’. Mijn man kwam al snel aan tafel, mijn zoon bleef rustig TV kijken. Ik vroeg of hij aan tafel kwam maar kreeg geen reactie. Eenmaal ik tot bij hem ging zei hij: mama, mijn arm doet pijn.

Hij huilde niet, liet mij rustig de arm bekijken maar gaf verder geen krimp. Alleen de boodschap: ‘mijn arm doet pijn’. Na overleg met mijn man besloten we dat de arm eventueel toch niet helemaal recht meer stond. Het eten bleef staan en we reden naar spoedgevallen. Mijn zoon heeft tijdens de rit geen woord gezegd en niet gehuild. Toen we uiteindelijk in de wachtzaal van de RX zaten begon mijn zoon honderduit te babbelen. We hoorden hem even later opgewekt babbelen tegen de verpleger en we waren overtuigd: hier zitten we dus voor niets.

Een kwartiertje later kwam de dokter tot bij ons. Mevrouw, meneer, de arm van uw zoon is gebroken en moet direct gezet worden. Wanneer heeft hij voor de laatste keer gegeten want dit moet onder volledige narcose. Pfff, dat glas cola dat hij dus nog kreeg voor we vertrokken heeft ons een paar uur wachten opgeleverd. Les geleerd: geef geen drinken voor je naar spoedgevallen vertrekt.

Zoonlief geeft geen krimp bij een gebroken bot maar als hij een splinter heeft dan hoor je het zeker en vast tot in China. Dan roept hij alles bij elkaar en stampt en slaat om je uit de buurt te houden. Toen ik hem net vertelde dat ik dit voorbeeld in mijn blog ging zetten was zijn spontane reactie: maar een splinter doet ook veel meer pijn dan een botbreuk!

Tja, objectief denk ik dan toch dat een gebroken arm pijnlijker is dan een splinter. Hoe zit het dan met die pijngrens?

Ik kan alleen maar besluiten dat het hebben van een hoge of lage pijngrens alleen maar kan bekeken worden binnen je eigen leven. Doet dit meer of minder pijn in vergelijking met andere gelijkaardige dingen die je zelf al meemaakte? Vergelijkingen tussen verschillende personen lijken me totaal subjectief.