Zondag ging ik wandelen. Het was te lang geleden door de lockdown en ik snakte naar de natuur. Gewoon in mijn eentje door de bossen hobbelen zonder dat er ook maar iets moet. Gratis, gezond voor lichaam en geest en nog fijn om te doen ook. Nu klinkt dit zo gemakkelijk maar niets is minder waar.
Voor mij is gaan wandelen een hele opgave. Mijn oriëntatievermogen is onbestaande dus de weg vinden is alles behalve evident. Toen ik begon te wandelen ging ik gewoon het blokje om. Daarna te voet naar de school van mijn dochter en in een nog later stadium te voet naar mijn huisdokter. Uiteindelijk had ik een vaste wandelroute door het centrum van ongeveer 90 minuten. Veilige, simpele en bekende wegen waar ik onmogelijk de weg kwijtraak. Maar naarmate de wandelingen langer werden kreeg ik meer en meer de drang om in de natuur te wandelen.
De Liereman is fijn maar alom bekend en sinds lockdown is het er vaak erg druk. Nieuwe wandelingen vinden is niet evident. Enerzijds omdat ik zo vasthoud aan het bekende. Anderzijds omdat ik angst heb om de weg kwijt te geraken. En ja dat is effectief al enkele malen voorgevallen.
De oplossing lijkt zo simpel: vraag gewoon aan iemand hulp. De Liereman, een paar natuurgebieden in de buurt waar je kaarten voor kan vinden of via de wandelknooppunten. Allemaal correcte antwoorden waar ik absoluut niets mee was. Tot afgelopen zaterdag.
Fijn dat sommige mensen naast hun antwoorden ook effectief de tools aanbieden om aan die kaarten te geraken. Dat hielp me ten minste effectief vooruit. Bij elk antwoord stond een link naar de website waar ik de betreffende kaarten kon bestellen. Nou, daar kon ik mee werken. Kaarten besteld en vandaag zaten ze in de bus.
Autisme is soms een raar beestje. Ik ben al een half jaar aan het uitzoeken hoe ik die kaarten kan bemachtigen en slaagde er niet in om dit voor elkaar te krijgen. Alles wat ik bleek nodig te hebben was iemand die me een link stuurde van het webadres waar ik de info kon vinden. Wat uiteindelijk een internetpagina was die ik al 100 keer bezocht had, maar nooit de juiste info uit gefilterd kon krijgen. Maar met de extra info die ik kreeg lukte het me wel.
Soms voelt het dat ik voor de simpelste dingen bij het handje genomen moet worden om tot oplossingen te komen. Wandelen is dus zo een voorbeeld. De constante aanmoediging om vol te houden, het mee zoeken naar wandelroutes, de uitleg wat een mens nu juist moet aantrekken wanneer het koud is, … Allemaal dingen waarbij de meeste mensen niet eens stilstaan. Vaak zijn juist de evidente dingen voor mij het struikelblok omdat niemand nog de moeite neemt om die uit te leggen.
Wandelen, er zijn meer hindernissen dan de neurotypische mens beseft.
