Meer dan tien jaar geleden stopte ik met werken. Een depressie, PTSS en een zwaar verleden eisten hun prijs. Nu heb ik eindelijk het gevoel dat ik er terug sta. Dat ik de wereld weer durf instappen en dat me dit lukt zolang ik mijn eigen grenzen respecteer.

Ik weet niet goed hoe ik volgende gedachtegang moet formuleren maar ik maak even de vergelijking met gaming. Bare with me here.

In gaming heb je een soft cap en een hard cap. Een soft cap is een systeem van verminderde waarde per investering. Bv: je krijgt 3 punten per level tot level 20 daarna krijg je nog 1 punt per level. Je ziet vaak dat mensen de investering na de soft cap niet meer de moeite waard vinden en afhaken. Teveel werk voor te weinig return on investment. Een hard cap is de gecodeerde bovengrens van het spel. Bv: maximaal 80 punten te verdienen in totaal.

Werken in een arbeidssituatie voelt voor mij als een hard cap. Het idee alleen al brengt me in een dusdanige stresssituatie dat ik er fysiek ziek van word. Tien jaar elke dag angst voor de dreiging die van de ziekenkas uitgaat want zij kunnen elk moment beslissen dat ik weer moet gaan werken. Maar stilaan voelt deze hard cap vloeiender worden en eerder evolueren naar een soft cap. Er is plaats in mijn hoofd aan het komen voor extra codering en ruimte tot ontwikkeling.

Nee, ik ben niet zover dat ik wil gaan werken. Maar ik zoek wel terug een nuttige bezigheid in de maatschappij. Een paar uur in de maand vrijwilligerswerk. ‘Werk’ aangepast aan mijn noden, aangepast aan mijn wensen, op mijn lichaam geschreven, waarin ik zelf de controle houd over de gang van zaken en wat absoluut niet mag aanvoelen als werk. Tja, daar is in realiteit geen beginnen aan. Of toch?

Mindfulness voelt niet aan als werk, dat voelt aan als mentale gezondheid en rust. Ondertussen heb ik een meditatieruimte in mijn tuin. Zou ik mijn hobby kunnen delen met anderen? Ooit behaalde ik mijn diploma maatschappelijk werkster dus moest er nood zijn aan een gesprek na een sessie dan kan ik ook dit ondervangen.

Mmmm, zou ik de terugkomdagen waar ik zoveel aan had en die momenteel door omstandigheden niet meer plaatsvinden kunnen/durven overnemen? Heb ik hiervoor niet een mindfulness-trainersopleiding nodig? En kan ik dit doen zonder er enigszins het gevoel ‘werk’ van te krijgen. Dat is de denkpiste die er momenteel ligt en die ik stilaan uitwerk.

In eerste instantie hulp gevraagd aan mijn mindfulness-trainer. Dit soort morele afwegingen en kaping van terugkomdagen van die trainer doe ik niet alleen. Ten tweede: info gevraagd aangaande die opleiding tot trainer. Ten derde: blijven dromen en hopen dat het me lukt om de weldaad die ik uit mindfulness haal door te geven aan anderen.

Een tweede piste is het meer officiële circuit van vrijwilligerswerk. Ik zou heel graag als ervaringsdeskundige autisme ergens mijn kennis delen. Ook hier weer dezelfde grenzen: het mag eigenlijk niet als werk aanvoelen EN het mag zeker niet teveel worden. Ik stak al eens mijn licht op bij een paar personen en wellicht is een eerste optie in het zicht. Ik zou misschien op een infoavond kunnen spreken. En wanneer dit goed loopt zou dit in mijn dromen kunnen uitbreiden naar scholen, organisaties, … Gezien dit meer het officiële circuit is komen hier ook meer administratieve zaken bij kijken die ik nog moet uitwerken. Als ik effectief zover geraak dat ik ga spreken op infoavonden dan moet ik dit aanvragen aan de ziekenkas. Dat op zich is al een berg waar ik hulp bij nodig ga hebben. Gelukkig heb ik mensen rondom mij die hierin de nodige kennis en ervaring hebben.

Stilaan komt er ruimte in mijn hoofd voor dromen. En belangrijker: deze dromen komen stap voor stap dichterbij. Het voelt fijn om terug te dromen over de goede dingen des levens.