Afgelopen donderdagavond smolt mijn moederhart. Na een gezellige vakantiedag was het ver voorbij slaaptijd van mijn dochter. Ze was doodop en in haar kamer was het veel te warm om in slaap te vallen. Ik stelde voor dat ze in mijn bed mocht gaan liggen tot mijn man en ikzelf naar bed gingen. Hopend dat de avondbries voor verkoeling kon zorgen openden we haar slaapkamerraam. Ze was dolblij en kroop goedgezind mijn bed in. Ze nestelde zich aan de kant van mijn man en ik maakte tijd om even bij haar te blijven liggen.

Ze begon een hele vrolijke babbel. Genietend van haar opgewektheid liet ik haar vertellen. Ergens temidden van haar betoog kwam ze op het punt van nachtmerries en monsters in haar kamer. Ze vertelde dat wanneer er een monster op haar kamer zit haar broer komt helpen. Hij bevecht dan de monsters tot ze weg of dood zijn. Blijkbaar kan ook papa zeer goed vechten tegen monsters. En daarna vertelde ze dat wanneer ik naar boven kom om de monsters weg te jagen, ik niet vecht. Mijn dochter informeerde me dat ik de monsters zoveel liefde geef dat ze gewoon vriendelijk worden.

Monsters bevechten met liefde! Ik ben trots op mijn dochter dat ze liefde als optie ziet om problemen op te lossen (al zijn het monsters in haar kamer). Ik ben trots op mezelf dat ik door mijn rustige en milde ingesteldheid mijn dochter laat zien dat er andere manieren zijn om dingen aan te pakken dan agressie.

Volgens mij zou de wereld veel mooier zijn als we allemaal zouden leren om wat liefdevoller met elkaar om te gaan? Wanneer we zouden opmerken wat ons verbindt in plaats van in de kijker te zetten wat onze verschillen zijn. Wanneer we tijd zouden nemen om echt naar elkaar te luisteren zonder te oordelen of veroordelen.

PS: Ik heb mijn man alleen nog maar weten vechten tegen monsters in haar kamer. Daarbuiten is hij een vreedzame man.