‘Wijsheid komt met de jaren.’ Het is een gezegde wat in ons huishouden af en toe ter sprake komt. Momenteel vraag ik mij af hoe oud een mens moet worden voor die wijsheid eindelijk arriveert.
Ik zit weer op het punt dat in mijn agenda alles volstroomt en dat de momenten rust vaak gevuld worden met noodzakelijke andere afspraken. Die rustblokken in mijn agenda staan er nochthans zeer bewust in. Ze zorgen ervoor dat ik optimaal kan blijven functioneren. Sinds de grote corona lockdown stilaan versoepelt heb ik geen enkel moment ‘rust’ meer ingepland. Lockdown had toch wel voldoende rust gegeven om een tijd verder te kunnen of zo dacht ik.
De laatste week voel ik echter dat de onrust in mijn lichaam weer ten volle aanwezig is. Het knagende achtergrondgevoel van toch over mijn grenzen te gaan. Mijn lichaam en geest die héél duidelijk communiceren dat ik meer aan zelfzorg moet doen. Dat het uur ’s morgens, de twee uur overdag en het uur ’s avonds terug moet komen.
Iedereen leeft vanuit de veronderstelling: het is vakantie dan is alles toch gemakkelijker! Nee, net niet dus. Vakantie leidt tot een vermindering aan structuur, kinderen die altijd thuis zijn, verandering in dagelijks ritme en het wegvallen of vermindering van begeleidingen. Dus meer autisme gerelateerde stress, meer overprikkeling en minder begeleiding. In het verleden leerde ik al dat ik op die momenten net meer ventilatie moet voorzien.
Koppig als ik ben lijkt het een les die ik elk jaar weer hardleers moet leren. Eigenlijk loop ik al sinds vorige week rond met het bekende gevoel dat ik aan mijn grenzen geraak. Maar extra hulp vragen is moeilijk. Ik ga toch op retraite, ik heb wekelijks mijn mindfulnesstraining. Gaming kan zoveel ik wil. Kan ik het dan wel maken om nog meer tijd voor mezelf te vragen? Ik wil niemand tot last zijn en ging koppig op mijn eentje door.
Gisteren op de mindfulnesstraining was eindelijk de eyeopener daar. Als ik zo blijf doorgaan dan ga ik volledig in shutdown. Niet omdat er incidenten zijn of wereldschokkende dingen maar omdat ik systematisch over mijn grens blijf gaan. Ik moet zorgen dat ik terug een fail-safe heb. De veiligheid dat wanneer ik nood heb aan ventilatie die er ook zal zijn. Dat ga ik dus morgen proberen regelen. De wekelijkse afspraak bij hulpverlening waar ik meestal gewoon niets te zeggen heb, maar waar ik zoveel kracht uit haal gewoon omdat ik weet dat als het nodig is er de ruimte toe is. Het voelt nog altijd als een complete tijdverspilling van de hulpverlening hun tijd omdat het in 90% van de tijd niet nodig is maar voor mij betekent het zoveel.
Waarom moet ik elke vakantie eerst botsen en voelen dat ik extra hulp moet voorzien? Opnieuw leren dat die fail-safe oh zo belangrijk is. Waarom verloochen ik altijd wie ik ben en denk ik meer te kunnen behappen dan realistisch is? Waarom is en blijft hulp vragen een gevoel van falen? Waarom verberg ik dit steeds naar de mensen die ik vertrouw en die me net kunnen helpen?
Het schijnt normaal menselijk gedrag te zijn. Af en toe moet een mens botsen om zijn eigen grenzen te voelen. De kunst is dan om te luisteren. En dat lukt de ene beter dan de andere. Gelukkig is er mindfulness. De plek waar mezelf voorliegen geen optie is. De plek waar ik met mildheid de realiteit kan zien. Wijsheid komt met de jaren. Volgens mij komt wijsheid vooral op een meditatiekussen.
