Zaterdag half voormiddag. Ik ben op de retraite waar ik zo naar uitkeek en zoveel zenuwen voor had. Nu ik eenmaal hier ben slaat mijn ‘zijn’ op hol. Ik wist op voorhand dat dit niet evident ging zijn. Nieuwe plek, nieuwe mensen en geen idee wat er juist gaat gebeuren. Niet simpel voor iemand met autisme maar ik maakte de keuze om te komen zeer bewust. Ik ging niet toegeven aan de angst die het onbekende oproept in mij en gaan voor datgene wat ik graag doe: mediteren.
Op zich valt het allemaal erg mee. Ik heb mezelf nog onder controle maar ik begin de shutdown te voelen. Mijn denken haakt af, ik stoot mezelf meer en meer en ik begin stommiteiten te maken.
Duidelijk een teken dat ik meer rust moet inbouwen. Nu reageren voor de gehele shutdown er is, ook dat moet dan maar mindfulness zijn. Hoe ga ik reageren?
De bel en dus uitnodiging om terug naar de zaal te keren laat ik aan mijn voorbij gaan. Ik blijf in de schaduw met een tas thee dit blogje schrijven. Thee gemaakt van de zakjes die ik thuis meenam. Gelukkig toch nog wat thuisgevoel meegenomen waarvoor ik nu ten zeerste dankbaar ben. Solitude, thee en schrijven, meer heb ik niet nodig, hoop ik.
Waar liggen de moeilijkheden? Mijn lichaam roept non-stop dat er gevaar heerst en ik alert moet zijn. Mezelf navigeren in een groep van 30 mensen is onbegonnen werk. Ik voel de groepsdruk om me te conformeren aan de geplande dagindeling.
Verder moet ik gezellig met zijn allen eten. Ik ben enorm blij met 1,5 meter afstand in de eetzaal, dat bewaart nog wat persoonlijke ruimte maar duidelijk niet de rust. Mensen blijven praten en dus prikkels in mijn hoofd gieten. Een hoofd dat stilaan echt wel vol geraakt. Eten met 30 mensen, pfff, wat een aanpassing.
Zoals de meeste wel weten eet ik thuis al niet als de poetsvrouw gaat komen. Teveel druk en het is al jaren dezelfde vrouw. Niet eten is hier geen optie. Twee dagen zonder eten overleef ik niet. En dan spreek ik nog niet over het feit dat ik geen zicht heb op wat we gaan eten. Het ontbijt viel gelukkig al mee. In noodzaak kan ik hetzelfde doen als die week Oostenrijk. Alleen ontbijten en de rest overslaan.
Hoe een groep van 30 personen op retraite nog zoveel drukte kan creëren is mij onduidelijk. Hoewel het terrein ruim genoeg is, het lijkt wel of overal babbelende mensen rondlopen. Even alleen zijn is er niet bij of je moet zoals ik nu brossen op de sessies.
Ik ervaar weer aan den lijve wat autisme voor mij betekent. Ik heb nood aan ‘me time’. Thuis, in mijn normale routine, heb ik minimaal 1 uur ‘s morgens, 1 uur ‘s avonds en 2 uur door de dag nodig. Hier voel ik dat ik veel meer nodig heb en dat is natuurlijk onmogelijk. Maar ik ga toch mijn agenda wat aanpassen. Oorspronkelijk was het plan om deze avond de avondsessie over te slaan en de rest van het weekend braaf in pas te lopen. Tja, dat is duidelijk te hoog gegrepen.
Ik pas me bij deze aan aan datgene wat mijn lichaam vraagt. SOLITUDE! Niet noodzakelijk eenzame solitude, maar gewoon echt stilte. Thee, boek, schrijven en geen noodzaak om sociaal te keuvelen met anderen. Een plek waar het stil is, alleen of samen, en waar die stilte niet onaangenaam of gespannen is. Gewoon, genieten van stilte.
Als ik dit weekend al het gevoel kan behappen hoe het er hier aan toe gaat dan ben ik tevreden. Leren om in druk van een groep te zijn.
Gelukkig wist ik in de meditatiezaal het beste plekje te bemachtigen: rechts achteraan. Geen dreiging van mensen die achter of rechts van me zitten. Al mijn zwakke plekken braafjes afgeschermd. Het maakt dat het mediteren op zich meevalt. De rust die ik normaal ervaar is er niet. Wat ook te verwachten viel. Aanpassen is moeilijk.
‘S Morgens om 7 uur is de eerste sessie. Wie verzint het, 7 uur, dat is half de voormiddag. Om 4:30 was ik wakker. Nog even blijven liggen want conform de regels is dat te vroeg om op staan en ik wilde de rest niet storen. Maar er was geen rust in bed meer te vinden. Mezelf in stilte aangekleed en naar buiten gegaan. HEERLIJK. Voor er ook maar iemand wakker is even tijd om naar de zonsopgang te kijken. En daarna natuurlijk even ingelogd op mijn game om de nodige spullen te kopen op de markt. Tja, zelfs op retraite blijf ik een gamer.
Ik neem mezelf bij deze voor om de dagindeling los te laten. Ik ben hier voor mezelf dus laat me dan ook maar even keuzes maken die goed zijn voor mij. Ik neem meer tijd om te doen wat ik nodig heb. Dat wordt drastisch snoeien is groepstijd, maar ik zal er zelf veel meer aan hebben. En het voorkomt de gevreesde shutdown.
Ik ben nog altijd zeer blij hier te zijn. Met de nodige persoonlijke aanpassingen aan het programma zie ik mezelf volgend jaar nog terugkomen. Een weekend helemaal voor mezelf geef ik zo snel niet meer af. Maar dan breng ik mijn laptop mee want een blog schrijven op een gsm is niet evident.