Enkele maanden geleden schreef ik mij op een moedig moment in voor een retraite. Een weekend weg van huis om tijd te nemen en mijn mindfulness levensstijl te verdiepen en met een open, milde, niet oordelende aandacht naar het leven te kijken.
Toen enkele dagen nadien de moed plaats ruimde voor realiteit wist ik dat dit toch niet zo evident zou zijn. Een weekend in Cadzandië, waar ik nog nooit was. Met mensen die ik niet ken. Eten waar ik niets in te zeggen heb. Een ritme waar ik niets in te bepalen heb. En zeeën tijd om mezelf tegen te komen. Het leken plotseling een heleboel drempels waar ik toch over zou moeten stappen. Zou ik dit kunnen?
En dan was er corona. Lockdown, het leven dat plotseling op pauze werd gezet. De onzekerheid groeide alleen maar. Gaat de retraite überhaupt nog door? Alleen maar meer vragen waar niemand een antwoord op kon bieden. Ik nam me voor om mijn lot te leggen in de handen van de wetenschap en zorgsector. Wanneer covid-19 weg was en de retraite door kan gaan, dan zou ik mijn moed verzamelen en gaan. En wanneer de lockdown van kracht bleef, dan was het een teken aan de wand dat het moment nog niet rijp was om deze sprong te wagen. Welke optie ik zelf verkoos wisselde dagelijks.
Vorige week kreeg ik bericht: de retraite gaat door!
Verrassend genoeg ben ik blij. Ik kijk uit naar het weekend. Ondanks alle onzekerheid is dit iets wat ik absoluut wil doen. Als ik zie hoeveel mindfulness mijn leven verreikte dan ben ik er zeker van dat dit weekend ideaal is om deze levensstijl verder te cultiveren.
Nu ben ik iemand die van nature uit een afkeer heeft aan ‘onbekend’. Dus ik ga op dit weekend vast en zeker mezelf en de grenzen van mijn kunnen tegenkomen. Maar is dat niet juist de bedoeling? Met een open, milde en niet oordelende houding kijken en dit ook naar jezelf.
Vorig jaar startte ik een experiment. Acht weken de mindfulnesstraining volgen. Elk oordeel hierover uitstellen tot na de cursus. Openstaan voor de nieuwe ervaring en het gewoon laten ontplooien zoals het komt. Deze houding ga ik proberen overnemen voor het weekend.
Eén angst blijft echter steeds sluimeren in de duistere plekken van mijn brein. Mezelf tegenkomen, dat wil zeggen dat ik volledig in autistische shutdown kan gaan. En hoewel ik dit gewoon ben, deze keer zou ik mij niet kunnen terugtrekken in de veiligheid van mijn huis. Mezelf in al mijn kwetsbaarheid tonen. Ik hoop dan maar dat de open, milde en niet oordelende houding van de groep dan ook aanwezig mag zijn. Gelukkig is het net daarvoor dat we naar daar gaan. Dus ook dat komt goed.
Ik heb er zin in!
Ik kijk ernaar uit!
Que Sera, Sera