Laat me beginnen met duidelijk te maken dat ik twee fantastische kids heb. Ze zijn geweldig zoals ze zijn en ik ben er trots op.

Mijn dochter is een spring in het veld die meestal goedlachs en huppelend door het leven danst. Maar af en toe loopt alles toch niet helemaal zoals zij (en ik) het wil. Gisteren stond ze boos op. Even duidelijk boos omschrijven: een achtjarige die hysterisch word als ik goedemorgen zeg. Humeur verder zettend tijdens wassen, aankleden, ontbijten, … Misschien niet mooi van mij maar ik dacht: blij dat het vandaag school is. Mag de juf er een dagje voor zorgen en krijg ik ze vanavond weer blij terug.

Toen ik haar in de namiddag van school ging halen was niets minder waar. Donderwolk op haar gezicht, de dag was absoluut niet goed verlopen. Om dan thuis maar verder te doen met boos zijn. Dat ochtendhumeur was overgegaan in een avondhumeur en er was geen huis mee te houden.

Toen ze na het avondeten helemaal ontplofte (zoals ik nog nooit heb meegemaakt en ik ben al wel iets gewoon) heb ik er korte metten mee gemaakt. Absoluut niet opvoedkundig correct maar gezien praten niet meer mogelijk was en tot rust komen er niet inzat heb ik haar gemeld dat het bedtijd was. In volle colère heeft ze zich omgekleed, tanden gepoetst, … en is ze door mijn man in bed gelegd. Tien minuutjes later sliep ze. Zou ze dan gewoon moe geweest zijn?

Deze ochtend stond mijn donderwolkje weer op. Mama, mag ik opstaan? Ja hoor, zullen we samen gaan ontbijten …. ontploffing! Ik voelde het al aankomen, dit kwam niet goed. Na een moeilijk ontbijt waarin iedereen gegeten heeft (behalve dochterlief) heb ik met haar gepraat. Waar komt dat onbehaaglijk gevoel vandaan dat haar al twee dagen onhandelbaar maakt? Ze kreeg het niet uitgelegd.

Gelukkig ging er daarna bij mij een lichtje branden. De school startte maandag weer met het gewone ritme. Ze is de drukte niet meer gewoon. Totaal overprikkelt kan er gewoon niets meer extra in dat hoofdje. Wanneer de reden bekend is, kan de oplossing gevonden worden. Gelukkig vandaag geen school. Tijd voor ontprikkeling en totale rust!

Om 10:00 uur kwam ze naar mij. “Mama, ik voel me echt niet goed. Ik heb buikpijn en hoofdpijn.” Mmm, in deze tijden is het eerste wat dan door mijn gedachten flitst: corona? Gelukkig herinnerde ik mij het ontbijt. Heb je uiteindelijk vandaag al iets gegeten of gedronken? Niet dus. Toen ik voorzichtig suggereerde of het dan niet tijd was om iets te eten kwam er weer een ontploffing. In alweer een vlaag van totale woede kreeg ik te horen dat ze nog altijd niet wist wat ze wilde eten en dat ze er dus nog niet aan toe was. Rustig, kalm en vooral ademend probeerde ik duidelijk te maken dat wanneer je hoofdpijn en buikpijn hebt van de honger het misschien toch wel een goed idee was om iets te gaan eten. Waarna ze woest de kamer uitliep maar wel richting keuken. Op zo een momenten zou ik haar zo graag knuffelen of samen iets gaan eten. Maar ik weet dat ze dan tijd voor zichzelf nodig heeft. ‘Samen’ zit er dan echt niet in.

Vanmiddag maak ik pannenkoeken en ik hoop dat ze daarna een middagdutje wil doen. En in de namiddag sport! Bewegen, bewegen, bewegen … alle stress eruit laten. Liefst wel buiten want voor mijn dochter staat bewegen ook gelijk aan héél veel decibels produceren.

Hopelijk is ze dan morgen voldoende herstelt en heb ik mijn vrolijke en immer dansende dochter terug.

Ik prijs me gelukkig dat ik ondertussen de do’s and don’ts al een beetje ken. Wat te doen en wat niet te doen wanneer het autisme van je kids leidt tot ontploffingen. En zelfs dat is niet simpel. Wanneer is iemand gewoon boos, droevig, slechtgehumeurd, blij, opgewekt, … en wanneer speelt er toch overprikkeling mee? En als het overprikkeling blijkt dan is het nog niet éénduidig. Wat mijn dochter nodig heeft, wat mijn zoon nodig heeft en wat ik dan zelf kan gebruiken dat is drie keer verschillend. Maar net als bij elke ouder: je leert je kind kennen. En in die situaties leer je ook jezelf kennen.

Het zou veel gemakkelijker zijn als je bij de geboorte een handleiding van je kinderen krijgt.