Vandaag zag ik een documentaire van Brené Brown, met name: the call to courage. Eén van de dingen die me aanspreekt is dat je kwetsbaar opstellen wordt omschreven als moedig. Je moet durven kwetsbaar zijn, durven falen om innovatief te zijn en nieuwe doelen te bereiken.

Een mens is het liefst veilig en is over het algemeen niet bereid om risico’s te nemen om te bereiken wat hij graag heeft. We houden graag vast aan wat we al kennen/hebben. Maar hoe moeten we onze dromen bereiken als we niet proberen? We kunnen alleen slagen als we durven.

Thomas Jefferson omschreef het zo: “Als je iets wilt hebben dat je nooit hebt gehad, wees dan bereid iets te doen wat je nog nooit hebt gedaan.”

Ik heb mij ingeschreven voor een retraite die begin juli zal doorgaan. De laatste weken stel ik mij de vraag of ik wil dat deze doorgaat of dat ik wil dat deze geannuleerd wordt. Ik heb faalangst. Wat als ik dit niet ga kunnen? Op een locatie waar ik nog nooit was, met mensen die ik niet ken en een agenda die ik niet kan bepalen, eten waar ik geen zeggenschap over heb, … Teveel onbekende dingen maken mij nerveus. Maar anderzijds is het iets wat ik heel graag wil doen en waar ik levenslang spijt van ga hebben als ik het lef niet heb.

Kwetsbaar zijn dus. Mezelf durven openstellen om dit te doen en dan zien waar we uitkomen. Of: no guts, no glory!

Als ik ongelimiteerd kan dromen dan droom ik van zelf meditatietraining geven, van zelf een column schrijven, van ergens mijn ervaringen met autisme te delen met anderen. Van ergens toch terug maatschappelijk actief te zijn. En elke keer ik dit durf te dromen dan zet mijn eigen angst mij terug op de grond. Dit kan je niet, je autisme staat dit in de weg. Je kan niet tegen stress waardoor je niet kan werken. Je kan niet … Je kan niet … Angst bepaalt wat ik wel of niet probeer.

Tijd om die angst aan te kijken. Ja, het is een optie dat ik faal. Maar het is ook een optie dat het lukt en ik veel leer over mezelf, meditatie, … en eventueel nog een paar leuke mensen ontmoet terwijl ik dit doe. Kwetsbaar durven zijn, moedig zijn en gewoon gaan. Alleen als ik ga kan ik ook leren en groeien.

De laatste jaren zette ik al in op groei. Ik leer dat ik best in staat ben om dingen te bereiken als ik over genoeg intrinsieke motivatie beschik. Dingen die ik graag doe, waar ik van geniet, daar durf ik vol voor te gaan.

Een eerste werkpunt aan het begin van deze groei was de zoektocht naar sociaal contact. Omdat ik nogal eigenzinnig ben en van rust hou is dit niet zo evident. In alle eerlijkheid kan ik nu zeggen dat ik vrienden hebben waarvan ik hou. Nee, niet ‘ik wil met je trouwen of seks hebben’, maar onvoorwaardelijke steun en vriendschap. Doorheen mijn leven heb ik geleerd dat vriendschap heel gemakkelijk is zolang alles goed loopt. Maar zodra het leven een tik uitdeelt, dan zijn de meeste vrienden weg. Dat tel ik dus niet als vriendschap en zo wil ik niet zijn. Ik ben er voor je, maar enkel als het goed gaat. Ja, laat dan maar helemaal. Vriendschap is: ik ben er voor je, altijd, helemaal en onvoorwaardelijk.

Ik leerde dat angst een slechte raadgever is. Maar angst is soms mooi ingekleed zodat je het amper herkent. ‘Ik kan niet op retraite omdat ik door mijn autisme moeite heb met het onbekende’ is eveneens angst. Het is mooi omklede angst maar desalniettemin angst. Waarom zou ik dit niet kunnen? Waarom moet autisme bepalen wat ik wel en niet doe? Misschien moet ik zorgen voor wat extra ondersteuning en randvoorwaarden, maar het is geen uitsluiting. Als ik dit wil doen, dan moet ik zoeken naar manieren waarop het me lukt. In tegenstelling tot luisteren naar waarom het me niet zal lukken.