Gisteren was een doodnormale dag. Het was zondag en geen vuiltje aan de lucht. Tot plotseling alles veranderde. 

Ik had mijn PC afgesloten, mijn avondtoilet gemaakt, mij omgekleed en was volledig klaar om te gaan slapen. Toen kreeg ik de boodschap van mijn man dat hij liever had dat ik nog niet ging slapen. Of ik nog even wakker wilde blijven? Tja, daar kon ik niet veel mee. Ik had mijn volledige avondroutine doorlopen en alles in mij zei dat het slaaptijd was. Maar omdat ik mijn man ook wel wilde begrijpen vroeg ik hem wat ik dan wel moest doen. Als hij graag had dat ik nog even wakker bleef, wat hij dan juist van mij verwachtte? Het is immers veel makkelijker om te horen wat er verwacht wordt in plaats van gewoon de boodschap te krijgen dat je iets niet mag.

Mijn man zat achter zijn PC en wilde niet gestoord worden. Dus hij had helemaal geen zin om mijn moeilijke vragen te beantwoorden. Wat mij dus in een vacuüm van informatie stortte. Ik weet wat niet mag, maar geen idee wat wel wordt verwacht. Mijn systeem ging in overdrive. Een kwartiertje later was mijn man zover dat hij kon gaan slapen en om 22:30 lag hij in dromenland.

Zelf had mijn systeem meer moeite om zich aan te passen. Ik kreeg de informatie niet verwerkt van wat er net gebeurd was. Gewoon omdat het mij niet duidelijk was wat er net gebeurde.

Ik had een gebrek aan informatie:

• hoelang moest ik nog wakker blijven?
• wat moest ik ondertussen doen?
• Mocht ik computeren, TV kijken, … of moest ik iets voor mijn man doen?
• Waarom was er plots de noodzaak om wakker te blijven?
• Waarom kwam deze vraag pas na mijn volledig avondritueel en niet voordien?
• Deed ik iets fout?
• Waarom krijg ik geen antwoord op deze vragen?

Voor mijn man was de avond iets later rond. Hij kroop in bed en sliep snel in. Zelf lag ik te draaien en woelen. Uiteindelijk dan maar weer opgestaan want slapen zat er niet in. Meditatie om mezelf rustig te krijgen. Toelaten dat ik me nu totaal ontredderd voel. Beseffen dat ik totaal overdonderd was door mijn autisme. Dat mijn brein vast zat en ik catch-up speelde om een situatie in te schatten waarover ik veel te weinig informatie heb.

Uiteindelijk is het nu ochtend. Ik sliep ongeveer drie tot vier uur. Voor de rest van de wereld is een nieuwe dag gestart. Zelf zit ik nog vast in gisterenavond. Mijn brein is geblokkeerd en kan pas verder wanneer dit duidelijk is. Dit gaat tijd nodig hebben. Tijd, als in uren – dagen. Tijd waarin andere dingen niet mogelijk zijn.

Ik voel dat mijn brein vastloopt. Heb me deze ochtend al verbrand aan de pot spaghettisaus. Me al driemaal gestoten. Me al oneindig keer versproken omdat verbale communicatie nu zo moeilijk is. En ik heb het gevoel dat er geen nieuwe informatie in mijn brein kan. Dus nu uitpraten wat er gisteren gebeurde is nog geen optie. Dat kan ik gewoon niet verwerken. Dus tijd – tijd heelt alle wonden. De enige vraag is: hoeveel tijd? Als het verleden een leidraad is: dan zal dit dagen zijn. Dagen dat ik niet mee kan.

Dat is de realiteit van autisme. Hoe een boodschap van een neurotypisch persoon zo hard kan binnenkomen dat het mij dagen wezenloos achterlaat en de andere persoon dertig minuten later helemaal niet meer aan dit gesprek denkt. Afgesloten, passé, afgewerkt, …. , next, volgende, slaapwel. 

En bij mij: maar, maar, maar, maar, maar, maar, ….

????????

HELP

SYSTEM OVERLOAD

REBOOT PLEASE

Dus bij deze: rebooting the system

Please be patient, this might take a while.