“autisme en onthaasting”

Voor veel mensen is lockdown een periode van onthaasting. Voor mij is het een periode van inzien dat ik iemand ben die onder normale omstandigheden al zeer veel moet inzetten op deze onthaasting. Dat prikkelarme momenten voor mij standaard 50% van de tijd nodig zijn.

Voor de lockdown leerde ik dat ik het meeste werk verzet krijg als ik dagelijks prikkelarme momenten inlas. Dit wil zeggen dagelijks in de ochtend een half uur en ’s avonds nog eens een uur. Verder ook gedurende de dag twee uur plannen waarin ik echt tot rust kan komen. Tijd die ik volledig zelf kan invullen naargelang de nood. Tijd waarin ik lekker egoïstisch mag zijn en niet onderbroken wordt door rondrennende kids, telefoontjes, begeleidingen, …

In praktijk kwam het erop neer dat ik ’s morgens zodra de kids naar school waren een half uur nam om te mediteren en een tas thee te drinken. ’s Avonds ging ik een uur wandelen, naar een meditatiemoment in groep of las ik een boek. En overdag vulde ik deze tijd in naargelang ik het nodig had: lezen, extra mediteren, schrijven, gamen, … 

Wanneer ik deze tijd creëer en neem, dan loopt mijn huishouden als vanzelf. Dan heb ik energie over om de dagelijkse hobbels des levens te hanteren. Het is een levensstijl waar standaard onthaasting ingebouwd is. Is het overdag te druk en neem ik deze tijd niet, dan werd ik lichtontvlambaar, humeurig en sliep ik slecht(er). Ik had meer nood aan stimming, meer nood aan ventilatie en meer nood aan begeleiding. En aan huishoudelijk werk kom ik dan gewoon niet meer toe omdat mijn brein geblokkeerd zit.

Nu de scholen gesloten zijn en mijn man aan thuiswerk doet, is er onvoldoende ruimte voor mij om deze prikkelarme momenten te voorzien. Vier man onder één dak wil zeggen dat er non-stop beweging en geluiden in huis zijn. Ik merk meer en meer dat ik dringend terug moet inzetten op die prikkelarme momenten.
Gelukkig heb ik een tuinkamer waar ik naartoe kan. Maar om daar ’s morgens en ’s avonds en twee uur overdag te zitten, dan krijg ik het gevoel dat ik mijn gezin verwaarloos. Ik heb een beetje last van grootheidswaanzin en denk dat mijn gezin niet zolang zonder mij kan. Wat natuurlijk totaal niet zo is. 

Eigenlijk zou ik elke dag een uur moeten gaan wandelen. Op die manier krijg ik niet alleen noodzakelijke buitenlucht en beweging, maar ook rust. ’s Morgens en ’s avonds een meditatie doen is ook ideaal. En overdag effectief twee uur naar de tuinkamer gaan om een blog te schrijven, thee te drinken, te dromen over toekomstplannen, te mijmeren over het leven, … Als ik hierin zou slagen dan zou mijn chaotisch overprikkeld en veel te vol brein weer wat meer grip krijgen op de situatie. En mijn gezin zou een positievere, happy en enthousiastere vrouw in huis hebben rondlopen.
Waarom is het dan toch zo moeilijk om die persoonlijke tijd te nemen? Waarom vind ik het zo belangrijk dat mijn kinderen altijd en op elk moment mogen storen? Waarom is het afzetten van mijn GSM voor twee uur  zo ondenkbaar? 

Leven wij echt in een wereld waarin persoonlijke tijd een luxe is? Waarin onbereikbaar zijn taboe is? Een tijd waarin hollen van de ene afspraak naar de andere de norm is? Waarbij we vaak onszelf vergeten en voorbijsnellen. Een tijd waarin prestatie, werk en aanzien belangrijker is dan tijd te voorzien voor datgene waar we gelukkig van worden?

Ik word door mijn autisme verplicht tot onthaasting. Reflecteren en inzetten op rust en geluk is voor mij een noodzaak. Maar ik vraag mij af of niet meer mensen hier nut van kunnen hebben. Voor we de lockdown afbouwen en weer beginnen hollen kunnen we misschien eens nadenken waar we naartoe willen hollen met ons leven.