Vorige zomer groeide de wens om naar het stadspark te wandelen, daar te mediteren in het gras om daarna weer rustig naar huis te kuieren. Er waren echter een paar hobbels op het pad van deze droom. Ten eerste: ik kon zover niet wandelen. Ten tweede: ik zou een rugzak met materiaal moeten meenemen en mijn schouders zijn hier niet krachtig genoeg voor. Een droom die dus op de lange baan werd geschoven.

Vanmorgen ben ik naar het stadspark gewandeld, met lichte rugzak. Zonder enig probleem daar aangekomen en rustig een toertje gedaan. Mediteren mag momenteel niet want door lockdown mag ik me niet neerzetten. Spijtig, want het had geweldig geweest. Maar niet getreurd, ik zag vogels, een konijn, de zon door de bomen, … absolute pracht van de natuur en maar bitter weinig mensen. Ik had spijt dat ik mijn fototoestel niet bij had. Gelukkig had ik een GSM bij waardoor ik enkele foto’s kon nemen. Volgende keer neem ik zeker mijn fototoestel en telelens mee.

Een heel jaar geregeld gaan wandelen werpt nu zijn vruchten af. Deze zomer zal ik in het stadspark temidden van de ondergaande zon kunnen mediteren. Ten minste als het toegelaten is want in deze tijden moeten we voorzichtig zijn met buiten komen.

Volgende droom: in het stadspark bij ondergaande zon in groep mediteren. Ik zal eens rondvragen of daar bij mijn vrienden interesse voor is. Als iemand van mijn lezers wil meedoen, geef maar een seintje.

Het is een fijn gevoel dat dromen die vorig jaar zo ver weg leken, nu tot de wereld der mogelijkheden behoort.

Voorlopig houd ik het op een wandeling per dag en verder blijf ik in mijn kot.