Zondagnamiddag ten tijde van lockdown. De dagelijkse klusjes zijn gedaan en manlief is de oprit aan het proper zetten. De living, eetkamer en keuken heb ik proper gemaakt. Voor zover dat gaat in een huisgezin waar vier personen non-stop thuis zijn. Het lijkt wel alsof ik één kamer proper maak en tegen de volgende op orde is is die eerste weer ontploft. Dweilen met een open kraan of zo.

Maar goed, voor vandaag is alle werk gedaan. Tijd om een blog te schrijven.

Heel de dag heerst er al heerlijke kalmte in mijn gedachten. Na een zware en emotionele week geraak ik weer in balans. Ik zie weer dat het diezelfde dingen als altijd zijn die mij weer op de rails zetten.

Ten eerste: mindfulness.

Door mindful te leven in combinatie met zen-meditatie slaag ik erin om milder naar mezelf te kijken wanneer ik in de spiegel kijk. Ik kende een hele moeilijke periode. Maar sinds ik systematisch mediteer en bewust mindful leef leer ik het verleden anders te bekijken. Ik hoef er niet meer tegen te vechten maar ben in staat om er gewoon naar te kijken voor wat het is. Kijken en niet oordelen. Toegegeven, dit was een hele moeilijke en is dat nog steeds. Sommige aspecten lukken beter dan anderen. Het zal een blijvend groeiproces zijn, maar ik blijf ijverig doorgaan. Kijken in plaats van vechten kost een pak minder energie.

Ten tweede: positief denken.

Vroeger spendeerde ik veel tijd aan dat vechten tegen het verleden. Het vreet energie en ik ben er nooit in geslaagd om dat verleden te veranderen. Maar sinds enkele jaren probeer ik me te focussen op een positieve toekomst. En dit lijkt me over het algemeen minder energie te kosten en veel meer op te brengen.
Zo probeer ik al zeker 10 jaar te gaan wandelen. Elk jaar opnieuw datzelfde voornemen. Maar telkens ik ging wandelen hoorde ik mijn verleden door mijn hoofd en probeerde ik dit te bevechten waardoor ik angstig, gefrustreerd en emotioneel uitgeput thuiskwam. Sinds twee jaar ga ik wekelijks meerdere keren wandelen en lukt het me om dit vol te houden. Het enige wat ik veranderd heb is waar ik aan denk tijdens het wandelen. Ik heb nog steeds datzelfde verleden, maar ik probeer het los te laten. Ik focus op de toekomst en hoe ik deze vorm kan geven zodat deze bij me past. Ik denk aan leuke dingen die voor de boeg liggen. Kansen die ik kan nemen, … Toekomst in plaats van verleden.

Ten derde: ventilatie en hulpverlening.

Heel dit proces doe ik natuurlijk niet op mijn eentje. De laatste 11 jaar bouwde ik een professioneel netwerk uit dat mij helpt in mijn dagelijks leven. Een verleden, PTSD, autisme,  depressie, een zoon met autisme en een dochter op de wachtlijst voor testing, … Mijn rugzak is niet leeg en op een gegeven moment in mijn leven leek hij zwaarder dan ik kon dragen. Toen begon mijn zoektocht naar hulpverlening. Nu, 11 jaar later, heeft dat zijn vorm wel gekregen. En samen met de ondersteuning van mijn begeleiders slaag ik erin om een stabiel leven te hebben. Wanneer ik toch even uit de boot dreig te vallen, dan zend ik, meestal in volle paniek, een stressmail met hulpvraag. En dan worden de nodige reddingsboeien me toegeworpen door dit professioneel netwerk. Een gesprek, praktische hulp bij het oplossen van een probleem, me laten ventileren of het aanbieden van een veilige plek waar ik tot rust kan komen.

Ten vierde: vrienden.

Natuurlijk leef ik niet alleen in de wereld. Als het even niet meer gaat dan kan ik bij vrienden terecht. Die zijn meestal wel bereid om even te luisteren of te helpen.

Ten vijfde: rust.

De basisregel voor mij: rust in de vorm van ontprikkeling. Mij terugtrekken uit de situatie en effectief rust zoeken. Een ruimte met weinig of geen mensen, geen vreemde geuren, geen of zo min mogelijk geluid, geen flikkerende lichten, … En gelukkig heb ik zo ondertussen wel enkele plekjes gevonden. En op elk van die plekjes ligt ondertussen een meditatiekussen. Het lijkt een perfecte combinatie: rustige omgeving en mediteren. Mijn wondermiddel.

Met behulp van al deze dingen leerde ik het leven hanteren. Ik leerde te werken aan een positieve toekomst. Ik leerde gelukkig te zijn in dit moment. Ik leerde interne rust kennen. Ik leerde het verleden (deels) te vergeven. Dus elke keer ik nu tegenslagen tegenkom, het even niet meer zie zitten, dan grijp ik terug naar deze vijf aspecten. Mijn handboek voor geluk, interne rust en leidraad voor het verder ontwikkelen van een zinvolle toekomst.