Gisteren kwam de nationale veiligheidsraad samen. Ik lees dat de maatregelen voor mijzelf nog weinig hoop bieden. Ik mag nog een paar weken thuis opgesloten zitten. Ik hoor uit vele hoeken dat de psychologisch kwetsbare mensen het gevoel krijgen vergeten te worden. Ik kan ze geen ongelijk geven.

Wanneer winkels terug open kunnen, scholen opengaan, buitensporten uitgebreid wordt, waarom start hulpverlening dan niet weer op? Ik snak naar face-to-face hulpverleningsgesprekken. En daar mag van mij 3 meter tussenzitten. Maar ik wil stilaan weer de mogelijkheid tot privégesprekken zodat ik niet elk woord moet wikken en wegen omdat de kinderen het kunnen horen. Ik voel me erg beperkt in wat ik kan bespreken omdat privacy niet gegarandeerd is.

Ik zou graag terug in groep kunnen mediteren. Buiten, in een zaal, met social distancing. Voor mij een bron van emotionele stabiliteit. Waarom worden actieve buitensporten voorgetrokken? Zijn andere hobby’s zoals naaien, lezen, mediteren, … die zittend in de buitenlucht kunnen doorgaan minder waard? Ook deze groep mensen snakt naar menselijk contact en afstand bewaren is perfect mogelijk.

Mensen zijn sociale dieren, kuddedieren. Opgesloten zitten in hun kot is mentaal zwaar. En juist de mensen die hier gevoelig aan zijn, die mogen nu nog wat langer in hun kot blijven. Deze mensen lijken niet hoog op de politieke agenda te staan. Nu de zon schijnt en het buiten warmer wordt, voel ik me toch in de kou gezet.

Waar blijft de politieke wil om aan psychologisch kwetsbare mensen te denken. Geen enkele suggestie van wanneer dit aan de orde is. Zelfs geen geluiden dat men er tout court aan denkt.

Ik wens hierbij geen enkele steen te gooien naar individuele hulpverleners. Mijn professioneel netwerk probeert er net als iedereen het beste van te maken en ik kan op elk van hen rekenen. Waarvoor mijn eeuwige dankbaarheid. Maar ik ga ervan uit dat deze mensen dat zeer goed weten.

Wachtend op enige politieke goodwill zal ik ondertussen braafjes in mijn kot blijven.