De zon in mijn rug, een tas thee bij de hand en het gevoel dat ik veel liever in mijn bed zou liggen dan een blog schrijven. Ik ben doodop. De afgelopen twee weken hebben zoveel energie gevraagd, dat mijn lichaam nu aangeeft dat het op is. Nachten gevuld met meer nachtmerries dan effectieve slaap zullen zeker ook niet helpen. Niets aan te doen, morgen maar eens uitslapen.

Ik merkte vandaag alweer enkele problemen door lockdown. Deze voormiddag ging ik naar mijn huisdokter. (Nee, ik heb geen covid19. Dan zou ik er trouwens niet binnen mogen.) De huisarts droeg, zoals het nu voorgeschreven wordt, een mondmasker. Niet evident voor mij om dan nog een deftig gesprek te voeren, zo blijkt. Door het mondmasker komt het geluid veel minder door. We moeten dus harder gaan spreken om elkaar evengoed te horen. En ik besef nu pas ten volle hoeveel ik afhang van liplezen (of meer mondbeeldlezen). Ik ben slechthorend en daardoor mis ik standaard al veel van een gesprek. Onbewust ben ik erin getraind om dan toch een deel van het gesprek af te leiden door naar de mond te kijken. Dat valt nu weg omdat er een mondmasker voor zit. Of ik wordt gewoon oud, dat kan natuurlijk ook.

Een tweede probleem: kleding. Mijn kinderen lijken te groeien als kool. Mijn zoon ging de lockdown in als kind en komt er aan de andere kant uit als een man. Van tiener naar puber, hormonen die beginnen opspelen, haren die groeien, stem die zwaarder wordt en een zoon die een sprint naar boven inzet. Al zijn kleding is zo ongeveer te klein geworden. En geen idee welke maat ik nu moet kopen. Een fijne, tengere zoon die nu zijn eerste stappen in volwassen kleding moet zetten. Hij heeft echt die lengte van mouwen en broeken nodig, maar is nog niet breed genoeg om deze kleding goed te dragen. Dus online kopen zie ik niet echt zitten. Hij zal moeten passen.

Dochterlief wil niet achterblijven en kreeg ook een groeispurt. Gelukkig is zij de eigenaar van een volle kledingkast, met dank aan een grotere nicht. Dus zij kan verder. Maar een paar jeans-shorts staan op haar verlanglijstje. Shorts die zo ongeveer tot 2 cm onder haar billen komen. Kleine meisjes worden groot en dragen graag kort. Wat mama daarvan vindt is helemaal niet belangrijk. Te oud om de huidige mode te volgen, alhoewel mode me nooit iets gezegd heeft. Winkelen trouwens ook niet, maar het is een essentieel kwaad.

Ik ga niet graag winkelen. Te druk, te luid, te chaotisch, … En het zal er na de lockdown zo snel mogelijk van moeten komen. Anders kan mijn zoon niet naar school wegens geen kleding die past. Of dat een geldige reden is om thuis te blijven betwijfel ik, maar stilaan wel een realiteit. Dit lukt me echt niet alleen, hier ga ik hulp bij vragen.

Dus: slechthorend, te oud om eigentijdse kleding voor mijn dochter te kopen en meer en meer grijzend haar. Mijn zoon gaat de lockdown in als tiener en komt eruit als puber. Ik ga de lockdown in als dertiger en kom eruit als een versleten veertiger. Een voordeel: eindelijk grijs haar!! Daar wacht ik al op sinds ik 16 ben. Uiterlijk telt niet, maar blond en grijs haar vind ik sexy. Op de valreep toch nog een voordeel gevonden.